Ik kwam bij trauma praktijk Verhees via de basis GGZ. Daar had ik een aantal praat sessies gehad en de diagnose was PTSS met zwaar trauma. Na mijn intakegesprek met Esther Verhees was de conclusie dat we gingen starten met EMDR maar dat de kans van slagen niet zeker was omdat ik een zeer sterke vorm van dissociatie had ontwikkeld. Een manier van overleven die ik koesterend mijn ‘Twanny momenten’ heb genoemd. 2 Jaar geleden ging het niet meer, ik was bang, zeer depressief, ontwikkelde tal van angsten, sliep nauwelijks en kon niet meer werken.
Op mijn 4de liet mijn moeder mij achter bij mijn vader en een jaar later haalde ze me bij hem weg. Hierna kwam ik terecht in een onstabiele thuissituatie. Mijn moeder trouwde opnieuw en deze man heeft mij van mijn 6de tot mijn 12deseksueel misbruikt. Ik heb rond mijn 20ste eerder hulp van een psycholoog gehad maar dit liep op niets uit. Ik was jong en voor mijn gevoel deden drank en drugs ook hun werk. Ik was er en ik was er niet…. Er niet zijn voelde veilig… afstand bewaren. ‘Ja’ zeggen en ‘nee’ bedoelen.
Voor de start van de eerste EMDR-sessie bij Nienke Balkema zei ik tegen haar: ‘ als er een moment komt waarop ik opgeef of niet meer verder wil, zeg me dan waarom ik dit doe’.
Het was zwaar, moeilijk, verdrietig, confronterend en afschuwelijk maar het werd heel langzaamaan iets makkelijker. Ik begon mezelf te zien als iemand die geen schuld heeft, er mag zijn. Dat mensen mij mogen om wie ik ben. Ook als ik eens ‘ nee’ zeg.
Naast de EMDR ben ik ook PMT gaan doen bij Matthijs Wils. Door middel van oefeningen uit de Chi Kung leer kon ik langzaam buiten mijn ‘ Twanny momenten’ blijven, ik leerde om te filteren, prikkels te handelen.
Doordat de ‘deurtjes’ in mijn hoofd steeds meer open gingen staan en ik mij steeds bewuster werd van mijn omgeving ben ik wel een antidepressiva gaan gebruiken. Er kwam te veel binnen. In het begin stond ik er niet voor open omdat ik in het verleden slechte ervaringen hier mee had. Er is veel ontwikkeling geweest op dit gebied en na een goed gesprek heb ik het er toch op gewaagd. Na een tijdje begon het te voelen alsof er een arm om mijn schouders lag. Het zal de combinatie zijn van het pilletje en de therapie. Het pilletje noem ik nu een vitamientje.
Nu na 1,5 jaar van intense therapie voel ik mij beter dan ooit. Het verleden zal er altijd zijn maar de negatieve invloed is veel minder. Vrienden en collega’s noemen mij lichter. Ik ben niet meer bang, durf er te zijn en gebruik mijn ‘Twanny momenten’ nu puur om mijn fantasie en creativiteit binnen te laten. Anders zijn maakt me uniek, niet gek!
Ik ben Nienke en Matthijs zeer dankbaar voor hun liefdevolle begeleiding.
Mocht je dit lezen en je voelt twijfels over behandeling dan wil ik tegen je zeggen: Al bereik je maar de helft of zelfs nog minder dan mij: ga ervoor, het is het waard, jij bent het waard!
Twanny